دستگاه عصبی پرندگان

حس بویایی دستگاه عصبی پرندگان:

لوپ های بویایی کوچک است. (حس بویایی پرندگان ضعیف است. به جز در برخی گونه های لاشخور و آشغالخور که دارای حس بویایی قوی هستند.) و انتخاب یا رد مواد غذایی احتمالا به جوانه های چشایی سقف دهان و کناره های زبان بستگی دارد.

ضمن این که حس چشایی از گیرنده های فشار در نوک و زبان نیز کمک می گیرد.  دستگاه عصبی پرندگان

 حس بینایی دستگاه عصبی پرندگان:

قطعه های بینایی در مغز میانی به طور محسوس رشد و تکامل یافته اند. دستگاه عصبی پرندگان

چشم به طور نسبی بزرگتر از چشم سایر مهره داران است و حس بینایی بسیار قوی است.

قرنیه لایه ی شفافی است که به وسیله ی ترشحات غده های اشکی نمناک نگاه داشته می شود.

 

بخش خارجی عدسی را دیافراگم عنبیه Iris diaphragm که رنگین می باشد احاطه کرده است. رنگ چشم از عنبیه است و میزان ورود نور به چشم نیز توسط عنبیه تنظیم می شود. 

دستگاه عصبی پرندگان

شبکیه به نور حساس بوده و دارای تعداد زیادی یاخته یا زائده های استوانه ای و مخروطی بسیار کوچک می باشد. کوچکی اندازه ی این زائده ها را اساس و منشأ دید قوی پرندگان می دانند.  دید رنگ همچنین، در پرندگان بسیار قوی است.

تطابق Accommodation یا تنظیم کانون عدسی چشم نسبت به اشیاء در فواصل گوناگون بسیار سریع است و این ویژگی برای تغییرات تند ناشی از دید نزدیک و دور در زمان پرواز و فعالیت های دیگر ضرورت دارد.

حس شنوایی دستگاه عصبی پرندگان:

حس شنوایی به خوبی تکامل یافته است.

در طرفین سر به سمت پشت لوله ی کوتاه شنوایی خارجی و لوله ی خارجی گوش قرار دارد. که به پرده ی گوش منتهی می شود.

امواج صوتی مانند خزندگان و دوزیستان از پرده ی گوش توسط استخوان ستونی گوش Columella auris به حفره ی گوش میانی و از آن جا به دریچه ی بیضی گوش داخلی منتقل می گردد.

از هر دو سوی گوش میانی یک لوله استاشی به گلو منتهی می گردد. این دو لوله استاشی در عقب کام سوراخ مشترکی دارند.  دستگاه عصبی پرندگان

حلزون گوش داخلی کوتاه و بن بست است که از حلزون خزندگان بزرگ تر و از پستانداران کوچک تر است.  دستگاه عصبی پرندگان

پرندگان مانند سایر مهره داران، رشته های عصبی جفت دارند. شبکه ی سینه ای یا بازویی (به ویژه) بزرگ است و ماهیچه های بزرگ پرواز را به کار می اندازد. دامنه شنوایی پرنده مشابه انسان است. اما در پرندگان قابلیت تشخیص صداهای مختلف بسیار بیشتر است و چون سرعت انتقال پرنده در شنوایی بسیار بیشتر از انسان است، لذا برای تشخیص نت های سریع و نوسانات ظریف آوای یک پرنده بهتر است به صدای ضبط شده اش با دور کمتر گوش داد. دستگاه عصبی پرندگان

هر چند تمام پرندگان حس شنوایی کاملا پیشرفته ای دارند، اما تعداد کمی از آن ها جهت استفاده از این حس برای (جهت یابی) سازگاری یافته اند.